درخواست انجام افعال خارق العاده از ائمه:

وهابى ها مى گویندکه ما به دلیل در خواست افعال غیر عادى از ائمه مانند شفا خواستن دچار شرک شده ایم.جواب:
1. ابتدا در بحث شماره ى یک دریافتیم که انجام افعال خارق العاده توسط انبیا و ائمه مشکلى ندارد.
2. زمانى که ما از یک مخلوق کمکى مى خواهیم در حالى که مى دانیم و اعتقاد داریم که او قدرتش را از منبع مستقلى غیر از خدا نیاورده و قدرتش از جانب خداوند در لحظه تامین میشود مانند این است که ما از خدا کمک خواسته ایم در ضمن خدا از ما خواسته که از که از وسیله ها کمک بگیریم (مائده (آیه ى 35):
 «یَأَیُّهَا الَّذِینَ ءَامَنُواْ اتَّقُواْ اللَّهَ وَ ابْتَغُواْ إِلَیْهِ الْوَسِیلَةَ وَ جَاهِدُواْ فىِ سَبِیلِهِ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ»

 «اى کسانى که ایمان آورده‏اید، از خدا بترسید و به او توسط وسیله ها تقرب جویید و در راهش جهاد کنید. باشد که رستگار گردید.»)
مثلا مابراى شفاى خود پیش دکتر مى رویم در این صورت آیا ما دچار شرک هستیم قطعا این طور نیست چون ما مى دانیم دکتر وسیله اى است براى اعطاى شفا به ما.
پس در مى یابیم که در خواست از ائمه براى انجام افعال خارق العاده مشکلى ندارد و شرک نیست.
توسل:
چرا ما باید از اهل بیت استعانت بجوییم و مستقیم سراغ خود خدا نرویم؟
فصلت (6): «قُل انَّما انَا بَشَرٌ مِثلُکُم یُوحى الَىَّ انَّما الهُکُم الهٌ واحِدٌ فَاستَقیموُا الَیهِ وَ استَغفِرُوهُ وَیلٌ للمُشرِکینَ»
 «بگویید من انسانى مثل شما هستم و به من وحى مى شود. همانا پروردگار شما واحد است پس مستقیم به پیش خدا بروید و استغفار کنید و واى بر مشرکین.»
خدا در آیه ى 35 مائده از ماخواسته که براى رسیدن به او از وسایلش کمک بگیریم با این حساب راه مستقیم هم باز همان توسل به ائمه و دیگر وسیله ها مانند نماز و ... مى باشد پس فاستقیموا الیه هم بهم نمى خورد و اگر فاستقیموا به معناى استقامت باشد که اصلا ربطى به توسل ندارد در ضمن آیه در مورد کسانى است که بت ها را خدا گرفته اند و باز ارتباطى به بحث توسل ندارد. در ضمن توسل مانند رابطه ى منشى و مدیر مى ماند، اگر ما بخواهیم مدیر کار ما را زودتر انجام دهد مى توانیم از کسى که مورد قبول مدیر است و در پیشگاه مدیر داراى آبرویى است (مانند منشى) بخواهیم که سفارش ما را به مدیر بکند.
مائده (35): «یَأَیُّهَا الَّذِینَ ءَامَنُواْ اتَّقُواْ اللَّهَ وَ ابْتَغُواْ إِلَیْهِ الْوَسِیلَةَ وَ جَاهِدُواْ فىِ سَبِیلِهِ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ»
 «اى کسانى که ایمان آورده‏اید، از خدا بترسید و به او توسط وسیله ها تقرب جویید و در راهش جهاد کنید. باشد که رستگار گردید.»  

اسراء (57): «اوُلئِکَ الّذینَ یَدعُونَ یَبتَغُونَ الى رَبِّهِمُ الوَسیلَهَ ایُّهُم اقرَبُ وَ یَرجوُنَ رَحمَتَه وَ یَخافُونَ عَذابَه انَّ عَذابَ رَبِّکَ کانَ مَحذُوراً»
معنى قسمت خط کشى شده ى آیه: «کسانى که (مشرکین آنها را) مى خوانند هر وسیله اى را که نزدیک تر است به سوى خدا مى جویند.» یا «کسانى که (مشرکین آنها را) مى خوانند آنانى شان در درگاه خدا مقرب ترند که بسوى خدا وسیله مى جویند.»
این قسمت از آیه نفى وسیله که نمى کند هیچ بلکه اثبات وسیله هم مى کند و فقط نفى مى کند که آن افراد خاص که مشرکین به آنها توسل مى جستند (یعود و ..) وسیله باشند.
حاضرجوابى سیّد شرف الدین!
مرحوم آیت الله سیّد شرف الدین (صاحب کتاب ارزشمند المراجعات) در عصر حکومت «ملک عبد العزیز» براى زیارت خانه خدا به مکه رفت. در عید قربان کنار سایر علما به کاخ پادشاه سعودى دعوت شد، تا طبق معمول در عید قربان به او تبریک بگویند. او به کاخ رفت، هنگامى که نوبت به او رسید دست شاه را گرفت و هدیه اى به او داد، و ان هدیه یک کتاب قرآن بود داراى جلدى پوستین بود.
شاه عربستان آن هدیه را گرفت و بوسید و به عنوان تعظیم و احترام، بر پیشانى خود گذاشت.
سیّد شرف الدین ناگهان گفت: «اى پاشاه! چرا این جلد را مى‏بوسى و به آن تعظیم مى‏کنى با اینکه این جلد چیزى جز پوست بز نیست؟»
شاه گفت غرض من از بوسیدن جلد، قرآنى است که در داخل آن قرار دارد، نه خود جلد.
آقاى شرف الدین، بى درنگ فرمود: احسنت اى پادشاه! ما شیعیان نیز وقتى پنجره یا در اتاق‏ 

پیامبر (ص) را مى‏بوسیم، مى‏دانیم که آهن هیچ کارى نمى‏تواند بکند ولى غرض ما آن کسى است که ماوراى این آهن‏ها و چوب‏ها قرار دارد ما مى خواهیم رسول خدا (ص) را تعظیم و احترام کنیم، همان گونه که شما با بوسه زن بر پوست بز مى‏خواستى قرآن را تعظیم کنى که در درون آن پوست قرار دارد.
حاضران تکبیر گفتند و او را تصدیق کردند، در این هنگام ملک عبد العزیز ناچار شد تا به حاجیان اجازه دهد که از آثار رسول الله (ص) تبرک بجویند، ولى ولیعهد او که بعد از اوآمد، از قانون گذشته‏شان برگشت. (1)
 (1) منبع خبر: ماهنامه موعود شماره 89