امام و اعتراف به ...

پرسش: در برخى از دعاها معصومین علیهم السلام از خداوند طلب مغفرت کرده‏اند، مگر آنان نیز گناه مى‏کنند؟

پاسخ: این‏که در دعاهاى رسیده از اهل بیت علیهم السلام مى‏بینیم که آنها از خداوند طلب آمرزش نموده و یا خود را گناهکار دانسته‏اند، نه به‏واسطه این است که معصوم هم گناه مى‏کند؛ مثلًا امیر المؤمنین علیه السلام در مناجاتش مى‏فرماید:

«لیت شعرى فى غفلاتى کیف حالى، انت معرض عنّى ام ناظر الىّ».

«پروردگارا! در آن حالى که غفلت مرا گرفته است اى کاش مى‏دانستم حالم چگونه است، آیا از من رویگردانى یا به من نظر دارى؟».

«غفلت از شهود» داراى مراتبى است، آن مرتبه‏اى که مال معصوم است، ما از ادراک آن عاجز هستیم، همین قدر مى‏توانیم بفهمیم آن وقتى که امام معصوم سرگرم خوراک خوردن، یا سخن گفتن با این و آن است، با آن توجّه تامّى که در نماز دارد، یکسان نیست واین کمبود را براى خود غفلت و ذنب مى‏شمارد و از آن طلب آمرزش مى‏نماید، پس آنها از هرگناه کبیره و صغیره و مکروه بلکه از ترک اولى معصوم‏اند لکن آنچه مناسب مقام خودشان است که «دوام شهود، دوام عبودیّت و ادب تام است»، در برخى از حالات که لازمه مقام بشرى است، میسّر نمى‏شده و آن‏را براى خود گناه مى‏شمرده‏اند.

شهید دستغیب پرسشها و پاسخها، ص:    21